പൊട്ടി യടര്‍ന്ന കോവില്‍

വെറും മണം വായ്ക്കുന്ന പൂക്കള്‍
ദുഖിച്ചിരിക്കുന്നു ദൈവം .
വൃഥാ തുളുമ്പുന്നു മന്ത്രം .

വിശക്കുന്ന കാറ്റിന്‍ കരച്ചില്‍
കുമിഞ്ഞാളാന്‍ കയര്‍ക്കുന്നിതഗ്നി
മരിച്ച പോല്‍ സന്ധ്യ
തളിര്‍ക്കാത്ത ഭൂമി

മേഘ സത്രങ്ങളില്‍ കുളമ്പൊച്ച.
കിളികളായ് പ്പുഴകള്‍ .
പറ ന്നൊന്നിരിക്കാന്‍
പകലിന്റെ ഉമ്മറം

ഉദാരയാം രാത്രി
ഇരുട്ടിന്‍റെ നൌകയില്‍
വിളക്കെടുത്തെതോ
നദി കടക്കുന്നു .

നദി കടക്കുന്നു .

വാക്ക്

വാക്കുകള്‍ നക്ഷത്രങ്ങളെന്നു
അവര്‍ പരസ്പരം പറഞ്ഞു
ഹൃദയത്തിന്‍റെ കാവല്‍ക്കാര്‍
കുടമുല്ല പോലെ വെളുത്തും
മഴമേഘംപോലെ നിറഞ്ഞും
ചോലമരങ്ങളായി പടര്‍ന്നും
തീയരികുകളായി വിരിഞ്ഞും
കാറ്റില്‍ വിരിഞ്ഞ നക്ഷത്രങ്ങള്‍
സന്ധ്യയില്‍
അവ കടല്‍ മുഴുവന്‍ .കോരി യെടുക്കും
പുലരിയില്‍
കൈക്കുടന്നയില്‍ മിഴി കൂമ്പും .
രാവില്‍
പ്രണയ ദീപം പോലെ 
നിദ്രയെഴാതെ കത്തി നില്‍ക്കും
വാക്കിന്‍റെ നന്മയത്രയും
മിഴിയിലേക്ക് നീട്ടി ..
വന പ്പച്ച ...
ഒരു കാട്ടു പൂവ്
കാറ്റിനോട് പറഞ്ഞത്
എന്താവാം എന്നലയുകയാണ്
മഴയുടെ പെണ് കുട്ടി .
വാക്കില്‍ സ്വയം തുന്നി ക്കെട്ടിയ
പെണ് കുട്ടി