മേഘത്തിന്റെ പിന്‍ കഴുത്തിലേക്കു വിരല്‍ തൊട്ട
നനുത്ത കാറ്റ്
അത് നീയായിരുന്നു
നിലാവിന്റെ ഉടയാടകളില്‍ ഉലഞ്ഞു നടന്ന ഒരിളം കാറ്റ്
അത് നീ തന്നെയായിരുന്നു
ചുണ്ടുകളില്‍ നിന്ന് വാക്കിനെ ഉമ്മ വച്ചെടുത്ത
കൊടുംകാറ്റും നീ തന്നെ
ഹൃദയമിടിപ്പിലെ മറ്റാര്‍ക്കും കേള്‍ക്കാനാകാത്ത
ശ്രുതി
ഉരുകി വീഴുന്ന കണ്ണീര്‍ ക്കണ ങ്ങളിലെ
ചൂട്
ഏതിരുട്ടിലും പുഞ്ചിരിക്കുന്ന സൂര്യന്‍
നീയെന്ന സ്നേഹത്തെ അറിയാന്‍
എനിക്കൊരു തുള്ളി വെളിച്ചം മതി
നിന്റെ തണലിന്റെ അശോക വനിക
എന്റെ ക്ഷീണങ്ങളിലേക്ക്
സ്നേഹം സ്നേഹം എന്ന് നിന്റെ മന്ത്രണം
കടലെടുത്തു പോകാതിരിക്കാന്‍
നീ എന്റെ തണല്‍ മരം
ഞാനതിനെ എന്റെ ജീവിതം കൊണ്ട് പൊതിയുന്നു
ഒന്നിച്ചു നടക്കാനുള്ള ഒരൊറ്റ ജീവിതം [പ്രണയം ]
1 comment:
ജീവിതം കൊണ്ടുപൊതിയുക
Post a Comment